Image provided by: University of Nebraska-Lincoln Libraries, Lincoln, NE
About Tägliche Omaha Tribüne. (Omaha, Nebr.) 1912-1926 | View Entire Issue (Sept. 4, 1913)
! u !, ' 4 f t ,t I ' F? H , j ' is ) e v . i Die 'Zi'risc nni(j Jlnricii. s I h. f r f.. f, f ' t ' 's ' !-. j 7 . " ! . I " ',' tf , J t , ,'"' f. ' li M t;-"H ' I ' . ff J ' 1 i " 1 H f !t ' . t ' ' ! 1 I' . ' I ,'.f ft ... f M , .,- I i I , . j (,H V f q , ' i l ? r 1 ? f 'i'1' 1 ' V '4 r t f '-""'f ft ! I , , " ' , I l 'ff U'Ek ?f i ' m ,! j d -i r ' , !. f i-1 I ft I i"!'Vl "V'l j , i 1. ?Mi1 ,1 ' ' IH' P1" :t!;(,f fV-tl f :V f ir! 1-1 hf Zu, ff, ! fO f .fj Jvt ! t l'i IM " j ?. ,!.!, ßt ff!! rt, fit Mn'ctt HUUt tV-Jiif sitz Im Ct. XI tmruti rh-if M ftdi m ftlf '' tnifn. Clf W-it,n fftu Sfij s:,.s',,,'? " f'f. Jet ? tf!vf !?:'!'!' (.! n l,!f J.VitT'frt In (f!li Hin livtn sin pj.M CW-iUm oui ff -n Eeau hl SU.ifrl un? hl 5f !!i. (rf (ffll In In flcnle ja tüJ. (r ttuß!e ceji.ni, trr d' An kommendfn KZIfN. und Il sif tA:'tn, Hub ,r H.iüß sich rKtt fl" tauscht. Gatllnlfo wn fl mit noch wei and! ZlfbflN. Cif ljiflikN ,k trkftndtn Hült in tn H,zndkn. u,i? Garlirilfi) fle .Wir mcchicn grau Lanzknsch"! fpreif-cn. ,Clf Ifouftrajjt mich, cüel on ihrkk Gtctlt VJ fk!tdigk?i. artr otjncn, Jral Sie ftollfn." .Ja. Hk, Tirtltor, unb wenn Sie ein Hm h..lkn. rnüfffn cit'8 ins, hm. Wir können nichls JidtrS." .Niin'. siel da ein alier IZtUt ein, .wir können nickt anderi. Ter W'lier ist v?r der 2ür. Wir rnüt ien doch leben. Trau Lngenscheit saczZe unk, wir l'ekämen nun fcalD noch weniger Arbeit und Lohn. Wenn sie ehrlich ist. läßt sie unZ unsere Allzeit und den Lohn, solang es geht. Echt ti nimmer, soll sie kS ehrlich soen. Wir suchen uns m der Arbeit. Aber sie hält unS hin tvill uns nichts versprechen, weil sf's nicht hz'tin kann und läßt unZ aber auch nicht ichen, weil sie denkt, es könne wleixr ve!er wer den. DaZ ist aber nicht ehrlich ge handelt.' 'Ter Direktor lehnte ruhig am Ösen und sah auf die drci Anführer, Sie kamen ihm wie die schicksalspin nenden Nornen in Männ:rk!eidun.' vor. Er war wehr und machtlos. Sollte es denn seinen Lauf nehmen. Kalt fragte .Also kurz und l'iindig: NaS wollt ihr?' .Wir haben eS schon unserem Obermeister gesagt: die gll!ch Ar kitkzeit. den gleichen Lohn wie fri! her. Die Lebensmittel sind teurer ge worden. Wir haben Rückstände zu bekommen alte Rückstände. Wir hatten nun monatelang Geduld. Wenn die Frau nicht zu zahlen der mag. dann soll sie den Konkuri onsa gen - .Ich werde mit Frau Langenscheit sprechen heute noch." . .Nein, wir wollen selbst mit ihr sprechen. Sie soll un? eine klare, bündige Antwort geben." .Sie ist unioohl. Wie ich horte, lieg! si ,u Bett." .DaS macht nichts. Unsere Fryuen waren oft krank, daß sie kaum g hen konnten, und mußten ooch zur Arbeit. ES wird ihr Tod nicht sein, wenn sie einen Augenblick herüber kommt Der Direktor sah ein. er mußt hnen den Willen tun. Eiserne Ent chlossenheit brannte den Männern in 3en Augen. Sie waren wie sprung bereite Tiere, die ihr Opfer nicht auö lassen wollen. Hz nahm seinen Mantel und Hut und sagt zu den Webern: .Wartet hier. Ich gehe zu Frau Langenfcheit." Eitia schritt er über den regennassen Hof in daS Wohn hau hinüber. ffrsu Langenscheit saß in einem liefen, bequemen Lehnsessel, ein dicke Tuch um die Schulcern geschlungen. S war sehr blaß und hatte dunkl Lttnge um die groszen. kalten Augen. Heide legte hastig Hut und Mantel ab und sagte .Die Arbeiter wollen Sie durchaus sprechen, gnadige Frau. Sie wol len ein bestimmte, endgültige Ant wort." Frau Langenscheit kroch förmlich in sich zusammen. Zum erstenmal in ihrem Lebcn war sie feig. Fast eigeiisinnig schüttelte sie den Kopf. .Wie. kann ich hinüber kommen? Sie sehen, ich bin krank. Sie sollen mich in Ruhe lassen. ES werden bessttt Zeiten koinmen." .Sie vollen M Rückstände oui gkzahZt bekommen und wollen wieder den alten Lohn sonst ftrei Un sie oder sehen in die neue Fe brik." : .Sie sollen mich erst gesund wer den lassen, dann will ich selbst mit ihnen sprachen. Gehen Sie, und Ja v Sie ihnen daS. Und ich wa ' i ' . 1 I-! ' " s I f.' f M !' " ,, .- -' , c " .!! ,l ' : '-'I I ' ? ' f , ' .' ' v" 'I ,., I' f ( , m j,.,. ., I , . .., V - -. , ', V" ', ih'i ( i !'' :.r. ! ' t. f!f , )') J ; - , ,1 ' i '1 '.-,"'.,. -i " l'fl. !,"' ! M! H-il t'l s'h f'rt, r ß ?u! p! VI w'h, Tut N, w."lf-ri ;u!; ( Nk i II r . n k. C ff f,-!vf f i- t t Nrt Ai??!!',n l f. f. TlA f!Ul,!'..fv!!fl I, ! ff! .1.,,, l'irllt Ist fairi'til.t k, fnnf, m Ist ftt fnit Jk.f NiVinriiti l.inn. C't l kl nur fiiti ''n! ufi.ilt(il. Nnn. . . .'j;:n sz In im Ji!(tft. ,?i it tan uttt mit U'.frtf.tünKn r,u!,i ii Lf Llniiüen. UnS d-.f. tau i'I nicht kkzj.k. Stil wir sin en, stand sie f!n m ,ns!tk. Cli iril unl au luv ichs n. Ci will den Cluif, sie soll Ihn hilen. Herr Dsretlor. von htu i an anen to t b.e Attüt cu Uii title. 11 wird kein Elrntt'kechet unler unl gkben. Tasür wollen wir fönen. Ist Direktor war sehr blak Im ßf fiiit. lt kannte ia liefe Alt Leu!. wk,, kzs ti tütetet Ernst war. das) sie taten, wal sie dichten. Doch er muhte sein: Ruhe bewahre. Er bi VLtfetn: .Wenn Sie wirklich die paar Tage nutt warten wollen . . . Da trat Sartinlky mit blitzenden Vuaen vor tön bin: .Können Sie unl Ihr Manne, wort geben. Herr Direktor, dah dann besser Seiten für unS kam mfn?' .Wie könnte ich daS? Ich bin nu: ein Beamter Frau Langenscheit. Aber schlechtere Zeiten dursten für Ti kommen, wenn Sie unvernünstig sind." .Wir furchten unS nicht! Wa! all zu elend ist, kann wohl nicht noch schlechter werden. Wir werden schon für uni sorgen, oi: ve oyleni Kommt. Kameraden!" Sie oinaen. und kraftlos blieb Heide zurück. Er konnte sie nicht kalten. Wie hätte er Kraft und Klarheit in die Sache bringen können, da er selbst schwankend und mutloZ war! Er lab. wie die Leute die Fabrik verließen all, alle. Der Portier sverrte die Türen u und aina in feine Stube zurück. Da verließ auch Heide daS Kontor, um tn teme zoy' nung zu gehen, in fein einsames, fon nenloseS Heim. DaS Surren und Summen der FabrU war verstummt. Einsam lag dik Wttkstätte moderner, titanenhafter Arbeitsleistung. Nur d Herbstregen plätschert auf den schrägen Mas dachern, und der Nebel hing seine Fahnen um die Giebel. 3 wurde Abend. Mürrisch blin zelten die Straßenlaternen durch den Regenvorhang. Es lvhnte sich gar nicht der Mühe, heut zu leuchten. Bei dem Wette: gmg ooq icm, Men,q hinaus. DaS Seidenbaus laa schon in tie fer Ruhe. Der Direktor saß bei sei nen Knaben. &tt autxt macyie oie Sckularbeiten. der iünaere liek ein Eisenbahn durchS Zimmer sausen. Im ersten Lstock vranni nur em einziges Licht. Frau Langenscheit saß wieder in ihr Tuch gehüllt am Feuer. Sie siarrte tn die zlln gelnden Flammen und flüstert vor sich hin: .Nun bin ich bald am Ziele bald, bald." Bet Onkel Fritz befand sich Mar. tina, die ihm neuerdings ine gelehrt ge Schülerin geworden war. Friedlich und einträchtig faßen sie unter der summenden Lamve und sichteten die Kostbarkeiten, die Onkel Fritz in letz ter Zelt eingekauft hatt. Da was war dak? Ein johlen der. ferner Schrei und Pfiffe, die durch herbstliche Dunkel drangen, wie Alarmsignale. Martina erhob r fchrocken den Kopf: ,Wa war diJ?" .Nichts", lächelte dek alte Mann, .ein Letrunüener vielleicht.' Doch Martina schüttelte den Kopf und lauscht hinaus. Und da vernahm sie eS wie ferne Meeresbrandung herannahen, ein Heulen, Pfeifen, wll sieS Johlen und frenetisches Geschrei. Martina wurde blaß. .Hörst du eö, Onkel? Da sind die Arbeiter! Sie kämmen hierher. Onkel, sieh sie kommen!" ' Noch immer schüttelte der Onkel ungläubig seinen weißen Kops. Da plötzlich zerbrach, zersplitterte mit Krachen und Klirren die Fensterschei be, jetzt die zweite, und ein Stein flog mitten in Zimmer herein. On sei Fritz sprang in die Höhe und flüchtete in die äußerste Ecke bei Zimmer. Er zitterte an allen Glie der. .Martina, Kind, komm her. Dort , 5 i 'i i, i "i M i ; . . -"I V - ,, I' t ä 1 ff ! I 1 t i , ' u r i ' ' f ' f 1 ! ''' I f (.. ( .. ß ,f s t i f i f -(Ms' i' f i i ' t y ,.('., t f " i ' ' ' " ' ' 1,,!, ':i',1 !- '?1 I tf ' ,1 f f ' I ' ' t i ftMf ' I ' I 'I l''i ;1 (' k ) 1 i- : ' , ' (' 'i ! "t( f t . i t.i . I 11 )' ' 1 i t r ' 1 f ' 'i fr' ; ! "T. . 1 i .' i '! LZ s t f f S f' m t" 'H I I . r ( i ' ti Y.'-t i i I t'K st- ) Im'' . f ,-' --i 'n , l ' !' ''I '! '!! l t f!f nf l4 Nt M! ff'! tft fflf, rnt V'-rt t' nf ) !. 2 if sf fet: fi. st U ruft tHinfn UnS t ii1! s,q t!'ttft ni tffi, 'i v-f-iit fltii M en Ist ?,"!' l!'K! i fk?F 7"'"l !, dk.ifecil. si.fktl faß wlldl ftni k df, ?,nffnhf't. ei, t'tsif Zti!,f aus. vn) kiiftfnd tk,',h ii Ijt'tt vni b jß enff, 5'tit t!?,!k!f sich die Hfl-jllilf, und fn Itreftr, i:U t-nuil tet die ut i'eft-e sirn-pf:ni M.'N',I. .' ; )ro;;t iht tift om s.llltN V.'t-fndf fr-::'e seine tiefe, ffjifjf C!linn;e jv'imuI, M ZUttin und vk!k!i frafii'c: üdkt'onend. Xif Tkünkkjien rüifträitl 6rü"tfn: .ifU unl bis staa tttaul, die Cdjige if1 ft ie den Drachen, der i n f c r Üüut aufsaugen will! Hetnul mit ilt! O5er wir suchen se in ih rein Schlupsirinkel. .2lill!" flftet der Pole Gattin ky. .Hier haben wir zu sprechen Herr Direktor, wir geben nicht srü Ux vc-n dieser Schwelle, bil wir ei nen festen, endgültigen Bescheid h- len. wir können biZ früh war ten." Fru Lanzcnscheit oben in ihrem einsamen Zimmer hörte da alle! ir.it zitternden Knien an. Einen Augenblick stand sie zaubernd, dann flieg sie die Treppen zum Giiebel em pvr. AuS Onkel Fritzen Zimmer hörte sie Stimmen. Sie stieß mit Macht die Tür auf und trat ein. Onkel Fritz kauerte im äußersten Winkel, Martina stand noch am Fen ster. Sie riß daS Mädchen in die Mitte des ZimmerS und stieß atem lc hervor: .Nun, Martina, setzt sst der Mo ment gekommen. Du weißt. waS Ich meine. Die heutigen Worfalle ge den Heide den Mut. dich zu fragen. ob du seine Frau werden willst. Dann kann sich für unZ alleS zum lauten wenden. Ja oder nem? (Fortsetzung folgt.) Geschichte vom Pfau. Die Heimat der Pfauen ist zwel felloS Indien. Alerander der töta ße fand sie dort in wildem Zustande, Bon hier sind sie wahrscheinlich erst verhältnismäßig spät in das westli che Asien und Europa gekommen. Bruno Meißner beschäftigt sich ia der Orientalischen Literaturzeitung mit der Frage, ob die Assyrer den Pfau gekannt haben. Ob Salomo ihn schon auö Indien nach Palästi na eingeführt hat. erscheint unsicher. In Athen treffen wir den schönen Vogel dann um die Mitte des . Jahrhunderts, aber er galt damals uns noch lange rAtü mttt als Seb tenheit und Sehenswürdigkeit ersten Ranges. Unsicher ist. ob die Baby lonier den Pfau kannten. Zwar be richtet Diodor, daß Babylonien viele schönfarbige Pfauen besessen hab. aber ine sichere einheimische Nach richt iiber sein Vorkommen dabei &a den wir nicht. Allerdings alaub Meißner.auS inerNachricht deSKönig Tiglatpilefer III. auS dem Jahre 738 v. Chr auf den Pfau deuten zu wiien. Dort rühmt sich der König, unter anderen Tridutaegenitanden auch .ae flügelte Böge! des Himmels, deren Schwingen blau aefarbt waren' empfangen zu haben. Ein anderer großer Bogel mit blauem Gefieder, der wie der Pfau würdig befunden werben könnte, unter den Tributaa ben neben Gold, Silber. Elfenbein mitgezählt zu werden, dürfte kaum gefunden werden. Augenscheinlich war der Pfau in damaliger Zei noch ziemlich unbekannt. Tlglat pileser kennt nicht einmal seinen Na men, wenigstens nennt er ihn nicht, sondern beschreibt ihn nur nach sei nem prachtvollen Gefieder. Leider kann auch nicht ermittelt werden welche Land den blauen Vogel al Tribut an Tiglatpilefer gegeben hat denn der König faßt die Gaben einer Reihe von Herrschern au Syrien, Kleinasien und Armenien zusammen. Da aber zum Schluß auch noch die Kon ain Äabibi e von Arabien er wähnt wird, auf deren Konto gewiß auch die Kamele und Kamelstuten üu sehen sind, ist die Vermutung er laubt. dak sie auch die Spenderin je ner seltenen Böael war. in deren Besitz sie leicht durch den indischen Schiffsverkehr gekommen sein mußte D l e N g l t r u n g von Brasilien hat vor kurzem eine höhere Ackerbau und Tierarzneischule in Rio d Ja neuo errichte,:. '!. , s, f f p . t tlWJH, , t- U I f I r ! I ( f '',;?.'-' f 4 . I ei ti' " : '" ' i ' f. 5 j .... t f ' f"- k "'" " f f . , In i' H k'! ! ' 1 '' .- j ,f , ,, :' 1- , 1 I' . ' ' IV f t -i '- j r ' f 1 ' l ' .-fj ! I . f 1 , ti " l ' f ( I-, . .! ' i '! .', ',., f, -. 1 - -' " ( h I... ?j I'I f. f'i " f .- I' I . . I' I f.. ' ' - . . ,.. t( ' f '-.,. , i !. i , i .,,., h' t Ifirl " 5 . , f s"i''f '".-i ,t i ! . , ,, " ""' 1' t-i f I - ' "- " '", t'' h (':! f 'f II'' h 1 ' !'s ?a, tffMit de 5kkgenkk p,trswilsä,. Vin (.,,. trn H Ut Cir 'i'H''i'Ui, tn r?t dfk c.t'imf am letfnni tr-auf kln'k fil.fl rnlitj! tl-f.iteien Cltelj ru!f f triff. (i",tf.!t touttf, hiiik lt die iliinhn gelch!,''!'. l'l w.!t fi.'f Ci,:r-f ii-tch Äül'ski'?.!. Vtnn in .in cietjftin Gtunden Im Caittl gf feilen und um 0 Ukt ;n n, tuen K.toHpitirpf3 bzfh.'l!f b'!. sind dkki Stunden Sä.Ias iri dukfilgk Siäkkunz. 1er Posten, der. feinern Kuftn getreu, den CetMnten Pf Ilcwülch weck!, und ra j neden oem 2 j laset niedetgekniet war. mußte feinen Llejaefetzlen seht stündlich schütteln. Dreimal wiedetholtt er mit halblauter Stimme, el wati ein Uht. ober erst beim drillen Mal ant. watete det Setgeant Pettowüsch mit einem düstern Fluche. Er wäre vielleicht schlaftrunken aus sein Stroh lager zurückgesunken, wenn nicht ein paar Worte, deren Sinn er. noch halb im Rkicke traumloser Unbe wuslheit. auffing, seine LebenSgei s!er aufgerüttelt hatten. Ter Ser geant Petrowitsch richtete sich in eine fitzende Stellung aus und rieb sich mit den Händen die Augen, bi die Lider rot wurden. Tnnn spuckte er und sah zu der dunklen Gestalt aus, die jetzt ausrecht, da! Gewehr im Arme, neben ihm stand. .Was?" sagte er. .nicht zurück?" AlZ der Soldat bestätigend nickte. schüttelte der Sergeant Petrowitsch mißbilligend den Kops, erhob sich und klopfte daS Stroh von dem Mantel, der ihm als Decke gedient hatje. Er fröstelte, murmelte einen zweiten Fluch, in dem da Wort Kalte vorkam, und zog den Mantel an. Während er den Säbelgurt mit dem braungelben Revolverfutteral umschnallte, blickte er zu den Sternen empor, nahm die kleine Oellaterne, die der Posten ihm reichte, und stampfte zur Scheune, um zuerst die Fuhrleute zu wecken. Eine halbe Stunde später meldete der Sercvant Petrowitsch beim Schimmer derselben kleinen Oellater ne dem Leutnant Georgewitsch, daß der Unterosfizier Keschko von feinem Kundschafterritte nicht zurückgekehrt sei, hingegen habe der Doppelposten an der Straße um 1 Uhr 15 Mmu ten die braune Stute des Unterosfi zierS aufgehalten, als daS Tier rei terloS mit seitwärts herabhängendem Sattel dahergetrabt gekommen sei. Der Leutnant Georgewitsch sah den Sergeanten eine Weile schweigend an. Die Meldung de Doppelpostens an der Straße war unwillkommen. Erst gestern war man beinahe eine halbe Stunde aufgehalten worden. weileS Mühe gekostet hatte, in dem steinigen Boden am Wegrand ein notdürftiges Grab für die sechs Kameraden zu be reiten, deren Ueberreste man auf der Etappenstraße gefunden, hatte. Der Leutnant Georgewitsch hob den linken Arm und sah auf die Uhr, die er in einem Liederriemen am Handgelenk trug. .Schweinerei", sagt er. .Der linke Steigbügel fehlt, der Riemen ist ousgerissen. Und ouf den Satteltaschen sind Blutflecken sag te der Sergeant Petrowitsch. Die Geschichte war unangenehm. .Um zwei muß der Transport ab marschieren", meinte der Leutnant Georgewitsch mit einem fatalistischen Achselzucken; .sonst erreichen wir Etappe vier nicht bis Mittag und der Deubel ist UV Und bei dem Ge danken schnitt er eine Grimasse, von der schwer zu feigen war, ob sie Ent schlossenheit oder Gleichgültigkeit auS drücken sollte. .Gegen halb drei beginnt S zu kümmern fagte der Sergeant Pe. trowitfch. Aber man kam Lberein, daß e für olle Fälle empfehlenswert wäre, so fort einen Aufklärer abreiten zu lassen, der mit einer halben Stunde Borsprunz zugleich dem Transport sozusagen als Schrittmacher dienen könne. Der Sergeant Petrowitsch meinte, e sei vielleicht am zweckmä ßlgsten, wenn er diese Aufgabe per sönlick übernehme. Er würd für alle Falle den Gestriten Dschorko mitnehmen, dessen Pferd eine der besten und verhältnismäßig noch frisch sei. Der Sergeant Petrowitsch fügte hinzu; daß er für sich den FuchS de Gefreiten Dschork, verbürgen I;. l 'l '-'l i'i -)f .' ' 1 - "( "'l f'"' I i'.l f f f . l i ht - ' -! r.----''-', I- t '..-'l!"'fl :t. ffV; .-( 'P'M'H ff ; -Tf ;:! Zk.k,,'.'.z , tz," l"'skf"'i i -tf t-f ' i-i ' V S :'-t Zf i.-l .. !' i1 f lf f : 1 ft i'f 1 - M iff f ( 'f f,i i ' -"t i f M t s.-...'l' I i-ff ( I ,'tz !-! ktz"" i t.t '. ,'", f k f ' I , I , H ' . . . I i.-..... 1 . . ' . . - ' . ' 't ft ': k -!'"", f,',-.?, Bf w, , ?,i,' lnV'l e1 t t.t -rt t'i'V'" i'lf " f.,ff;.. i'i-.fs!' nf, 11 tfi h- h'Un r ?,, ff T;.!nHI fit j I'N f; '4 M' : Mi r f,..!tfl ti'M M 3, k ,!,1. 1 , (.'f kZ' if. '4 tr- : '!' f) lr ff' l V,ft " n MUH ll'lf IM rfff!!!l ! ! . k.?. Ill f'H r-..:f 'i chkit! 'ii'ki'dlikkfn !,'.. Zii ?.'., tn, M, .-.K Ist mm Ut Tfffdf si toutdf, In !:i".i!t f ! " I sich f.u'entt Ut.n -k'ln kirn et kuck-ri ff unl den 7iü sf?T des 3iete iinJi fetrrff lesest S.-f.fl'ifen. die sich schrei In dem iiff!:Vn I ii t ter 'Wendn'! 11 r'ifn. 7 et ms .int VltcsrlM-t kli.kie stufend n.'ch Csten, wo die Ctetnf bereill tetbüchtn und tlniet den ulijfrt Unitiflen tft JfUfii?. teil ein lkichlkt. sist meetztünet Schimmer mporzusteigen degnnn. .In einer h.ilben Stunde toten wik Tcigkibelle." murmelte ft unJ, zu si nem Begleitet jutütfgewanfct, fuz'.e et Ijirju, .nun werde jetzt in Schtüt fa'len'. .Nimm die Zügel kurz, wenn el steil wird. Dschorko." meinte er. .der Fuchl stolpert leicht. Und fünf, zig Meter Abstand." Die Stille ringsum war fo groß, daß man durch den leisen metalli schen Klang der Zaumzeuge. an de. nen die Pscrde lauten, von sernher ein dumpfes, ungewisses Rauschen horte, das le-.se emporzu luten schien, um denn wieder zu einem wunder lich müden Summen abzuebben, das kein Ende sinken wollte. In der fricdvollen Stille der Nacht gewann der ferne Klang beinahe etwas Un heimliches und machte, daß der Ge freite Dschorko zu antworten ver gaß, sondern nur nickte, lauschend den Kopf streckte und fragend den Vorgesetzten ansah. .Der Morgenwind kommt auf, sagte der Sergeant Petrowitsch un willkürlich im Flüsterton, .in zehn Minuten sind wir im Walde." Der Jüngere antwortete nicht; er hatte auch kaum noch Zeit dazu funden, denn der andere hatte fein Pferd bereits gewandt und war wer tergeritten. Wieder glomm unter den Hufen seines Pferdes ein Fun ken auf, schoß empor und verlosch; einmal horte man hell und schmerz haft Eisen auf Fels klingen, ein klei ner Stein löste sich und rollte gur gelnd ein Stück bergab, wo er, noch leise zitternd, liegen blieb. Als die zwei Neuer so weit voneinander ent fernt waren, daß sie sich nur noch als ungewisse Nebelgestalten sahen. hob der vordere, ohne sich umzumen den, den rechten Arm, worauf der zweite sich im Sattel aufrichtete und mit einer leisen Bewegung der Schenkel sein Pferd antrieb. Wenn da harte Klappern der Ei sen auf dem steinigen Grunde nicht gewesen Ware, hatte man bisweilen mahnen können, aus einem Winter lich verschneiten Pfade dahinzuziehen, denn der gleichmachende Schimmer des Nordlichtes gab dem Gestein ei nen weißlich flimmernden Glanz, der da! Auge fast blendete. Aber da wurde besser, als man den Wald erreichte, wo die Tannen zu schwär zen Mauern zusammenwuchsen, die den Hufschlaa mit gierigem Echo aus zusaugen schienen. Der Weg zog nun auch häufiger Bogen und Wm düngen und . die Steigung nahm zu, so daß man sich im Sattel dorbeu aen mußte, um dem Pferde die Ar beit zu erleichtern. Ali der Fuchs des Gefreiten Dschorko zum zweiten Male stolperte, dachte der Reiter daran, abzusteigen und daS Tier zu fuhren: aber da in diesem Augen blick der vordere Reiter von einer Weabiegung aufgesaugt war, be, schloß, der Gefreite Dschorko, noch für ein paar Schritte im Sattel zu bleiben und sein Vorhaben erst auf übersichtlicherem Gelände auSzusuh ren. AIs er iedoch die Wegbiegung er reicht hatte, rieh er unwillkürlich sein Pferd zurück. Einen Lsteinwurs wei vor sich sah der Gefreite Dschorko den Sergeanten Petrowitsch mitten auf dem WecZe halten. Er saß völlig bewegungslos im sattel, der Trink becher seiner Feldflasche blitzte hell im Mondllcht. aber der starr empor geworfene rechte Arm. der sich gleich e nem wortio en yiümtui zum lich ten Nachthimmel emporreckte, wirkte ouf den zweiten Neiter wie ein w fehl. Er gab dem Fuchs die Sporen und tagte vor. Der Arm des Sergeanten Petro Witsch sank erst herab, IS fein Be gleiter mit einem Ruck da Pferd neben ihm zum Stehen brachte. Dem Gefreiten Dschorko schien eS, al se daS Gesicht des anderen ungewöhn ) ' f 't I C; -I f" ??',' ., 11 ff '''"t Z ' f ' ' ' i '"'f d'f t z - U f. I f' r 1 f 5 ,f ., t )ri f , "I 'I ( ''H p t. ,, i'i'1 11 " ' 1 f.! ! (' -hl r:-- !': f ? " V H-rf,. , thlt' I-i I j 1" t,f f.-f !' i) r l ' m i I r f' i f . fi ., i : slrf f1 fi'hs'y !f '1 1 f f 4 t-'f' f ("1 I ; -1'' iiel f kz'f. ,''1 ? ''1 I I ''1 (' ' un ' t f .. V f 1 ' "", !- 1 1 ' l l'f I'" i'f I Vt . ,11 -",, I f f-(l.,l.t . tj- x Isis.!; l iU ' i'I. $ if f nv I'nn.,'"ß i y f,n C. nj -f ' ',!I?W i f , I hr A'stl b ;i i"l f i '" ff"! ;'.! 1 in "k' itJl5H"J f'ntlt' t v: i ' :, u-t f ) .7ff N s '.'f u."r!.if!!?i d'i''fs'", ti f 1 aiif feinf TiV t.tn p'W i!:'e t'ülf, In tmCiii n'n u- d i;'t uimrt-cii üf i,;f fi t) !'N. 5?iisF,a tj.'.!i tet ant-fii Wr.t Ct''J st"f des l funden und enutzV I '. Vt Valt dfß Jlin M'N 1 1 uitv.c r,. ,ji, tu slefchko!- I: i,!ethr!!f ff U'.r.js.im; d'.mn fifft fichtst lt sih Im Citlfl f und tefill dem Jjn.i'ttfl fla stand, den VM linset n?ch nuf tit liifirne (!(!h!l gerichtet, jutil.fjii iiVN und die Uü.igen billen za los en. .'Watnuni tern Kefchls." wie bettelte des Setzen! Petrowitsch. f.ia'l dem Ceutn.ini; SBatnung cam stisetfo!" Und während det andere sein Pferd hetumriß und zwischen den diiiir it Tannenmauern den Weg zurückjagte, den beide soeben gekom men waren, murmelte der Sergeant Pettowüsch etwas vor sich. daS kein Mensch vernommen hat, stieg mur meliid auS dem Sattel und schritt, feine Mar! chka am Zügel und ein den Lippen, auf die Ge Lächeln au lta!t zu. d e noch immer mitten auf dir Brücke stand nnd warnend den rechten Arm erhoben hielt. &! eine halbe Stunde später ein Neitertrutp der Brücke zutrabte, lag schrn deS Morgens Helle über der gelben Wiese der Lichtung., An der Spitze der Reiter ritt neben dem Leutnant Georgewitsch der Gefreite Tschorko. Er wies gerade mit der Hand auf die Brücke, vlS der Leut nani Georgewitsch sein Pferd bei leite riß und mit einer hastigen Handbewezung dem Trupp Halt ge bot. Auf der Brücke lag regungslos eine menschliche Gestalt. Der Leutnant Georgewitsch ließ den Rand der Schlucht absuchen, ehe er auf die Brücke zuritt. Nachdem man sich überzeugt hatte, daß die Truppe, die nach allen Spuren die Nacht über am jenseitigen Wald rand im Hinterhalt gelegen hatte, abgezogen war, ritt der Leutnant Georgewitsch mit dem Gefreiten Dschorko über die Lichtung. Die Leiche des Sergeanten Petrowitsch zeigte auf der Stirn eine kleine dunk le Oeffnung. .Kopfschuß, mur weite der Leutnant Georgewitsch und bekreuzigte sich, als er daö fast zufriedene Lächeln sah, daS um deS Toten Lippen fpielte. AIS man die Leiche deS Unteroffi zierS Keschko, die man bet der Fort setzung deS Marsches ein Viertel stunde spater inmitten blutbefleckter Ginsterbllsche am Wegrand entdeckte, ausheben wollte, zeigte sich, daß die Totenstarre bereits eingetreten war. Die Kugel war in die linke Brust seite eingedrungen und hatte daS Herz durchbohrt. .Durch die Uhr, sagte der Gefreite Dschorko und zog auS der Brusttasche deS Toten eine dicke, etwas plumpe Silberuhr. DaS GlaS war zersplittert, und an Stelle deS Sekundenzeiger sah man den Weg, den sich daS Geschoß gebahnt hatte. Zeigen Sie her, sagte der Leut nant Georgewitsch, .sie wird unS verraten, wann die Schüsse fielen Der Gefreite warf einen Blick auf das Zifferblatt und reichte wortlos die Uhr dem Offizier. Wa heißt denn..." begann der, aber mitten im Satze brach er ab. Beide waren blaß geworden. Schweigend sahen sie sich an. Als der Offizier sich ab wandte, schlug der Gefreite hastig da Kreuz. Die Zeiger von Unteroffizier KeschkoS Uhr wiesen aus zwölf Uhr und eine Minute. Mittel zum Zweck. Stu dent: Lieber Onkel, kannst Du mir nicht Geld pumpen? Ich möchte mir gerne ein Portemonnaie kaufen! Wenn wir nichtmärin, Köchin (in der Zeitung lesend): .Der vorzügliche Gesundheitszustand unse reS HeereS ist ein glänzende Zeugnis für die Militärverwaltung hahaha für die Mllliarverwaltung! Un fereiner wird natürlich wieder tot geschwiegen!" Bittere Klausel. Spund: .Mensch, wa ich höre, Deine Tante bat Dich zum Universalerben ringe setzt? Und DU stehst nicht Kopf vor Wstnne?" Vumv: .Nee aber bei nahe vor Verzweiflung: .Nach be standenem Ekamen" stand tm Testa men j c , 1 , , 1 ttttfexe lhüillüivjftl- jlkllk. l-.ii. (&iM' jffiifici Ut Tm. i.'di'i'Nr und il'N",ik'ilk',Z!t, Wi'st Im, mit irtihem Huf Mi Mit wüldt jut risset Vieb.b l'kMihk. tt tönt bi) am auch clicnfo iluk,m,i au Ver:il. y Ii.imlint), sinnen. U'rÜ vk'kr Üia Iif'i bcrittHfrt. Ä'ftin all Verziktung LNiZerc bknust Ivnd, erhielt man ,m ff'jt f?ne M'fi) für Qcf-nfitiaftlt(1e ZZivtckk. Tie Vorderteile efii'kn t6 iii'kr einer Wcpe. die ,,t kiucm dub rl-rn runden tl tauen ufaminenfiö-,!. Tie kuriea ManschkiicnZrmel sind sehr iricli, Itt lanaeil VienueX Iünnn mit Vandmanschkücn ferfebrn werden, f i Muslcr i!k in k virvgen aelchmtien: 32. 3t. 80. 38. 40 und 42 flutl Bruil ireilf. Ut tenötint 5 flard Lözöll. Stoff für die t'iill. (röH. PrciZ tcä Kuller 1U CkNiZ. Neuer Frühjahrs und Sommer ?.talog mit allen neuesten Moden etzt srriig. Jeder Leseria der Oma ha Tribüne für 10 Cent) passn ndl. LesZeknngSzAkisze; , Diese Muster werden an irgenti ine Adresse gegen Emsrnduna ttt Preise geschickt. Man geb ummee imd roke und die volle dresse dem tich em und schicke den koiipon nebft dem Zven erftictWtn Prl cw da PAHERN DEPARTMENT OMAHA TRIBUNE, 1311 Smart Lt. i l- i r 8 s tt s, Z L . 2 u m Z O , fr . L Ä Z Cl Ä 5 V S Q K S e Z L tn (ri t a &f cn Elektrisch keimfrei gemachte Wilch. Vor einiger Zeit wurde berichtet, daß ein Arzt, Dr. Beattie, in Liver pool, eine Methode zum Keimfreima chen von Milch mittels der Elektrizi tät erfunden habe. Diese Art der Milchsterilisation ist inzwischen ein , gehend geprüft worden, und du Er gebnisse außerordentlich zufrieden stellend., Dr. Beattie hatte behaup tet, seine elektrische Behandlung der Milch töte nicht nur die Tuberkelba zillen ab. sondern auch verschiedene andere Krankheitskeime, u. a. die Er reger de DurchfallS der Kinder. Ei n vor inem Vierteljahre nach Beat tieS Verfahren behandelte Milchvrob ist nun dieser Tage untersucht wor den. Sie war nach der elektrischen Keimfreimachung luftdicht in l keimfreie Gefäß verschlossen und dann bei Zimmertemperatur ausbe wahrt worden. Nach drei Monaten war sie vollkommen frisch; sie war nicht geronnen, und Geschmack und Geruch hatten sich nicht im gering sten verändert. Andere, elektrisch behandelte Milchproben wurden bet höherer Temperatur 30 Grad Cel siu aufbewahrt, und auch diefe hielten sich drei Tage lang vollkom men unverändert. Gegenüber dem Pasteurisieren scheint dies Methode also den großen Vorzug zu haben, keine merklichen Veränderungen tn der Milch hervorzurufen. vO. 'r ' Im StammeafS. .Sie. Kellner, ich habe verlangt. Si sollen mir einen Kaffee mit Haut bringen, nicht aber mit Haut nd Haar." Baktirten der Tuberkulose und Diphtherie bleiben auf Papier eld einen vollen Monat lang levens ähig, auf Metallgeld dagegen xur 121 Stund!, j- ('; y .' A -f fm m ikM rl wJ p i v at: